افغانستان و دو هدف سیاسی

ابراهیم ناظمی روزنامه نگار
شماره ۲۹۱
در افغانستان چه خبر است؟ چرا هیچکس تحلیل مشخص و معینی در این باره ارائه نمی دهد؟ به نظر می رسد در تحولات افغانستان یک سکوت معنادار وجود دارد و دو هدف اساسی و دراز مدت نیز دنبال می شود.

با خروج ناگهانی نیروهای آمریکایی از افغانستان وتصرف شهرهای مختلف این کشور توسط گروه،متعصب، جاهل ،افراطی و خشن طالبان واینکه هیچ مقاومتی هم از سوی دولت حاکم بر افغانستان در مقابل اینها صورت نمی‌گیرد سئوالات متعددی را پیش روی می آورد.

هرچند درموارد اندک، مقاومت هایی از سوی نیروهای نظامی حاکم گزارش شده اما موفقیت چندانی حاصل نکرده است و البته دراین مقابله ها، انگیزه ای هم برای حفظ قدرت حاکم درافغانستان به نظر
نیامده است.

از سوی دیگر پیش روی طالبان در شهرهای افغانستان گواه این است که عمده موفقیت آنها درنبود نیروهای آمریکایی و اهمال دولت حاکم رخ می دهد و البته نیروهای مردمی هم برای دفاع بسیج نشده اند و اگرهم بسیج شوند با این اوضاع از پشوانه دولتی برخوردار نمی گردند، واکنون هم مردم از ترس طالبان بی تفاوتی پیشه کرده اند.
چندی قبل یکی از سران نظامی آمریکا ژنرال مکنزی فرمانده ستاد مرکزی نیروهای آمریکایی در کابل اعلام کرده بود که مواضع طالبان را هدف قرارخواهد داد اما با اینکه بیش از یک هفته ازاعلام این خبرمی‌گذرد هیچ حمله ای ازسوی نیروهای آمریکایی به مواضع طالبان صورت نگرفته است !

پر واضح است که برای تحولات چند ماه گذشته درافغانستان و ترسیم آینده این کشور ،با کشورهای آمریکا، امارات، عربستان سعودی ، قطر و حتی روسیه وچین نیز هماهنگی هایی صورت گرفته و سکوت جامعه جهانی در این باره معنادار و گواه این ادعا است.

اینکه که اصلاً اشاره ای حتی به رهبری طالبان و یا فرماندهی نظامی آن هم نمی شود خود پرسش بزرگی است؟

اینکه شهرهای افغانستان بدون هیچ مقاومتی از سوی نیروهای دولتی، یکی پس از دیگری سقوط می‌کند و همه از موفقیت های طالبان سخن میگویند پرسش دیگری است ؟

مردم افغانستان نیز اکنون نمی دانند که بازی سیاست در افغانستان چگونه و با چه هدفی دنبال می شود و اساساً چرا درداخل افغانستان، دولت قانونی، ممانعت واقدام خاصی برای مقابله با پیشروی طالبان صورت نمی‌دهد مردم افغانستان دراین باره می گویند: دولت شان مملکت را فروخته است.

با این تفسیر چنین به نظر می‌رسد که کشورهای غربی و تاثیر گذاردر تحولات افغانستان ،حتی با همکاری دولت این کشور دو هدف اساسی را دنبال می نماید.

اول اینکه با زمینه چینی انجام شده افغانستان را در اختیار گروه افراطی طالبان قرار دهند تا با حاکم شدن این گروه، رفته ‌رفته اعتقادات مذهبی درافغانستان درتعاملات سیاسی و اجتماعی رنگ ببازد و به مرور زمان این جامعه متحجر و متعصب به جامعه لائیک و یا دموکراتیک تبدیل گردد.

در چنین سیاستی اهدافی برای شیعه ستیزی هم رقم می خورد این گروه فقط به زور اسلحه می‌اندیشد و با کشتارهای بی رحمانه هم آرام نمی‌گیرد و بلکه جری تر از قبل می شود و هیچ قدرت یا مقاومتی آنان را از تهاجم باز نمی دارد.
نیرویی که در سیاست داخلی فقط اسلحه را می‌شناسد و هموطن خود را می‌خواهد به زور سرنیزه مطیع کند، بدیهی است در سیاست خارجی اهل مصالحه نخواهد بود؟

دوم این که درمنطقه آسیای میانه، آمریکا یک پایگاه نظامی کم دارد و درموقعیتی که اکنون، ایران نیز با طالبان از درآشتی درآمده است بهترین ترفند و تدبیر برای استکبار جهانی این است که هوشمندانه این بستر را فراهم سازد تا بتواند درسال های آینده یک پایگاه قوی درمنطقه و به ویژه افغانستان داشته باشد تا به سایراهداف خود دست یابند.

اما برخی درمنطقه و ایران با خوش بینی به طالبان، غافل از توطئه خطرناک درمنطقه هستند وبا آن ها همراهی می نمایند.

دولت ایران نباید در مقابل رویدادهای افغانستان منفعل باشد قدرت در افغانستان نباید به زور منتقل شود و نباید از نقشه آمریکا در قدرت گیری طالبان غفلت ورزید. این هشدار را آیت الله صافی گلپایگانی قبلا داده بودند.

با این وضعیت به احتمال زیاد ،آینده منطقه در جنگ و نزاع مذهبی فروخواهد رفت و اختلافات مذهبی از نقطه کانونی فلسطین و لبنان و سوریه و یمن به افغانستان و مرز ایران منتقل خواهد.